In vroegere eeuwen werden houten staakmolens vaak verplaatst van het ene dorp naar het andere. Dat was ook het geval met de molen in de Vlinderstraat die – niemand weet vanwaar hij afkomstig is– in 1864 op de grens van Anderlecht werd geïnstalleerd. In 1874 werd de molen opnieuw verplaatst naar een heuveltje naast de boerderij van zijn toenmalige eigenaar. Hij bleef in werking tot 1928 en werd in 1939 door de gemeente Anderlecht aangekocht. Ondanks de bescherming in 1942 raakte de structuur geleidelijk aan in verval: de molen verloor zijn wieken en stortte zelfs gedeeltelijk in. In 1954 werd de bescherming opgeheven en het jaar daarop werd de Luizenmolen afgebroken. De herinnering aan de molen bleef echter voortleven en enkele liefhebbers van lokale geschiedenis richtten een vzw op met het doel de molen te herbouwen. Na goedkeuring door de gemeente werden de plannen hiervoor opgesteld door de Brusselse architect Georges Piron. Een nieuwe molenterp werd aangelegd niet ver van de oude. De bouw van de nieuwe Luizenmolen, identiek aan de vorige, werd toevertrouwd aan molenbouwers, de Gebroeders Peel uit Gistel. De wieken met een spanwijdte van 24 meter drijven twee maalstenen aan van elk 800 kg. In mei 1999 werd de molen feestelijk in gebruik genomen. Vandaag werkt deze staakmolen, die al in de 12de eeuw vermeld wordt, opnieuw zoals vroeger en maalt hij het graan van de boeren in de omgeving. Een mooie landelijke toets in de hoofdstad van Europa. (B 08/02/2007)
Uitleg over de geschiedenis van de molen en zijn werking.
Toegang tot het didactisch museum en het schaalmodel van de molen.
